ΠΕΡΙΛΗΨΗ:

Ένας συγγραφέας προσπαθεί να ολοκληρώσει το αστυνομικό του μυθιστόρημα. Έγκλειστος και εγκάθειρκτος σε μια επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα, βιώνει την ιδιόμορφη ψυχεδέλεια μιας προσωπικότητας που ζει σε πολλαπλές πραγματικότητες. Ψευδαίσθηση ή αλήθεια, η διαδρομή του σε ένα σκληρό και άδικο κόσμο οδηγεί σε ένα σταυρικό μαρτύριο. Η Ανάσταση παραμένει ζητούμενο σ’ αυτό τον σύγχρονο κύκλο των παθών.

Με χιούμορ και κυνισμό ο συγγραφέας αντιμετωπίζει τα εσωτερικά αλλά και τα εξωτερικά εμπόδια που ορθώνονται μπροστά του και τον εμποδίζουν να ολοκληρώσει το έργο του. Κάνει μια βαθιά ανασκόπηση της ζωής του ενώ με ένα αιχμηρό νυστέρι ανατέμνει τον ιστό της κοινωνίας προβάλλοντας χιουμοριστικά και αυτοσαρκαστικά μια ψευδαισθησιακή πραγματικότητα που τον κατατρύχει.
Είναι εντέλει ο συγγραφέας αλλά και ο κάθε ένας από εμάς αποτυχημένος ή αποτυχημένη είναι μια ολόκληρη κοινωνία της μεταπολίτευσης στην οποία καλούμαστε να ζήσουμε;

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ:

Το θεατρικό κείμενο “Το ημερολόγιο ενός συγγραφέα” αποτελεί μια πρωτότυπη θεματολογικά και δραματουργικά σύλληψη. Ο συγγραφέας χωρίς στερεότυπα και απωθημένα καταθέτει ένα εμφανώς αυτοαναφορικό κείμενο που ανατέμνει τα προβλήματα του πνευματικού ανθρώπου του 21ου αιώνα. Παρότι στο κείμενο βρίσκουμε επαρκή πληροφόρηση ώστε να προσδιορίσουμε τον χρόνο και τον τόπο, η συναισθηματική/ψυχική πλατφόρμα στην οποία κινείται η δράση παραπέμπει σε μια ακαθόριστη εφιαλτική δυστοπία.

Η σκηνική παρουσίαση του κειμένου αυτου συνιστά μια καλλιτεχνική πρόκληση αφού ο σκηνοθέτης καλείται να απαντήσει σε συγκεκριμένα ερωτήματα. Πως εικονογραφείται ο πόνος; Πως το αφήγημα της αποτυχίας του ενός γίνεται θέμα αναφοράς για όλους; Πως η βία και η σκληρότητα αλώνει τις ψυχές των ανθρώπων; Πως η ματαίωση των ονείρων οδηγεί στην καταρράκωση; Μέσα από την επιλογή του συγκεκριμένου έργου εισάγεται μια καλλιτεχνική πρόταση με ενάργεια και στόχευση. Καθημερινά ανεχόμαστε μια ανυπόφορη κατάσταση για να μην συντριβούμε. Ο ήρωας της παράστασης αρνείται. Ο εσωτερικός του κόσμος καρκινοβατεί ανάμεσα στην τρέλα και την απελπισία. Ωστόσο σε αυτό το χάος δηλώνει την άρνηση του να υποκύψει στον φενακισμό και στο βόλεμα της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων.

Η μοναδική αχτίδα λογικής στο σκοτάδι είναι η αντίσταση του στο ψέμα. Αγκαλιάζει την συντριβή του ηδονικά και στο τέλος δικαιώνεται. Αυτό αφορά στον κάθε σύγχρονο άνθρωπο που συνθλίβεται από τα γρανάζια της εξουσίας, της διαφθοράς, του νεποτισμού, της πώρωσης και του αμοραλισμού. Χωρίς καμιά διάθεση διδακτισμού η παράσταση θέλει να προβληματίσει παρουσιάζοντας ένα “θέατρο στα μούτρα”(in your face). Σύμφωνα με την Ε.Fisher Lichte το θέατρο είναι μεταμόρφωση. Η παράσταση φιλοδοξεί να πυροδοτήσει το έναυσμα για την μεταμόρφωση.

Το ημερολόγιο ενός αποτυχημένου συγγραφέα είναι ένα θεατρικό κείμενο με βαθύτατες φιλοσοφικές προεκτάσεις που ανατέμνει διαχρονικά υπαρξιακά ερωτήματα γύρω από το νόημα της ζωής. Ο ήρωας είναι ένα σύμβολο της καθημερινότητας που πορεύεται σε μια αέναη ακινησία. Ο στόχος του για επιτυχία είναι ένας στόχος αυτοπραγμάτωσης που παραμένει μετέωρος και η δικαίωση δεν έρχεται παρά μόνο σε ένα ακαθόριστο επεκεινα. Η σκηνοθεσία ερμηνεύει το κείμενο ως ένα ψυχόδραμα με αναφορές στο ιερό δράμα. Ο performer λειτουργεί ως διεκπεραιωτής ενός μονοδράματος που κινείται στα άκρα: στην νεκρική κραυγή και στην εκκωφαντική σιωπή. Στον παραλογισμό του κειμένου η μοναδική λογική γέφυρα είναι το οξύμωρο.

Ανθούλης Δημοσθένους – Σκηνοθέτης