Η Θεατρική Ομάδα ΜΗΔΕΙΑ παρουσιάζει το έργο  του:

Σάββα Πογιατζή

Acheronta Movebo

Εμείς τουλάχιστον προσπαθήσαμε…

ΠΕΡΙΛΗΨΗ:

Το Σεπτέμβρη του 1973 ο πρόεδρος της Χιλής, Σαλβαδόρ Αλιέντε, αντιστέκεται περήφανα στις φασιστικές ορδές του πραξικοπηματία δικτάτορα, στρατηγού Πινοσέτ. Τους περιμένει στο γραφείο του με ένα Καλάσνικοφ στο χέρι. Αυτή είναι η ιστορία του έργου μας.

Το 1985, κατά την διάρκεια των διαδηλώσεων για το Πολυτεχνείο, ο μπάτσος Αθ. Μελίστας πυροβολεί εν ψυχρώ τον δεκαπεντάχρονο αναρχικό μαθητή Μιχάλη Καλτεζά στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Αυτή είναι η ιστορία του έργου μας.

Κατά τη «Ματωμένη Εβδομάδα» του Μαϊου 1871, ο στρατός των Βερσαλλιών εκτελεί περίπου 40.000 κομμουνάρους που υπερασπίζονται την Παρισινή Κομμούνα, τον τελευταίο ριζοσπαστικό θήλακα ανεξαρτησίας απέναντι στο καταλυόμενο γαλλικό κράτος. Αυτή είναι η ιστορία του έργου μας.

Το 1963, ο αριστερός βουλευτής της ΕΔΑ, Γρηγόρης Λαμπράκης, δέχεται δολοφονική επίθεση ύστερα από εκδήλωση υπέρ της ειρήνης στην Θεσσαλονίκη. Οι παρακρατικοί δολοφόνοι Εμμανουηλίδης και Γκοτζαμάνης του φέρουν ύπουλο χτύπημα εποχούμενοι σε τρίκυκλο και τον αφήνουν αιμόφυρτο στο πεζοδρόμιο. Αυτή είναι η ιστορία του έργου μας.

Στις 6 Δεκεμβρίου 2008, ο δεκαπεντάχρονος μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος εκτελείται εν ψυχρώ από τον αδίστακτο μπάτσο Επ. Κορκονέα στα Εξάρχεια. Οι δρόμοι της Αθήνας κατακλύζονται από αλληλέγγυο κόσμο. Φωνάζουν το σύνθημα «Πειθαρχία τέλος. Ζωή μαγική». Αυτή είναι η ιστορία του έργου μας.

Αργά το βράδυ της 17ης Σεπτεμβρίου 2013, ο Παύλος Φύσσας μαχαιρώνεται στην καρδιά από τον θρασύδειλο νεοναζιστή Γ. Ρουπακιά με την ανοχή των μπάτσων της ΔΙΑΣ. Οι φασίστες της Χρυσής Αυγής καταδικάζονται ως εγκληματική οργάνωση. Αυτή είναι η ιστορία του έργου μας.

Στις 21 Σεπτεμβρίου 2018, ο Ζακ Κωστόπουλος, δολοφονείται στην Ομόνοια από νοικοκυραίους και αφεντικά με τη σύμπραξη της ελ.ας. Παρά τις συντονισμένες προσπάθειες των ελληνικών μέσων και της δικαιοσύνης, ο χαμός της Zackie Oh ξεσηκώνει θύελλα αντιδράσεων. Αυτή είναι η ιστορία του έργου μας.

Ο Βασίλης Μάγγος είναι η ιστορία του έργου μας, η Κροστάνδη είναι το έργο μας, ο Κώστας Φραγκούλης, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, ο Νίκος Σαμπάνης, ο Σαχζάτ Λουκμάν, οι δολοφονημένες γυναίκες, τα κακοποιημένα παιδιά, οι νεκροί των Τεμπών και οι πνιγμένες της Πύλου, οι πλημμυρισμένοι του κάμπου και οι καμένοι του Έβρου, οι εγκλωβισμένοι πρόσφυγες, οι εξαθλιωμένοι μετανάστες, οι νεκροί εργάτες. Όσες, όσοι και όσα πέθαναν, πεθαίνουν και θα πεθαίνουν για να θρέψουν την αχόρταγη μηχανή οδύνης και ψευδαισθήσεων που είναι και πάντα ήταν η εξουσία.

Όλες αυτές οι ιστορίες είναι το έργο μας. Όλες αυτές οι στιγμές αντίστασης σκιαγραφούν την πλοκή του. Αυτές οι ιστορίες -και πολλές ακόμη- αντανακλούν και την δική μας ιστορία. Την ιστορία της ζωής και της καθημερινότητάς μας, του αγώνα μας, των ελπίδων και των απογοητεύσεων, του έρωτα και της επιβίωσής μας. Την ιστορία της γενιάς μας. Της γενιάς όσων γεννήθηκαν περί τα τέλη του προηγούμενου αιώνα και ενηλικιώθηκαν στις αρχές του νέου. Της γενιάς εκείνης που παρέμεινε για πάντα μετέωρη μεταξύ των δύο.

Με τον τρόπο που το νευρικό της σύστημα κατακτά σπιθαμή προς σπιθαμή το πεζοδρόμιο ανάμεσα από σπασμένες βιτρίνες. Με τον τρόπο που κομματιάζονται οι αρτηρίες της πάνω στα αστραφτερα μαχαίρια δολοφόνων. Είμαι ερωτευμένος με τον τρόπο που ψυχορραγεί μες στη φωτιά, μες στο νερό, ψηλά στις οικοδομές και κάτω από τη γη, πάνω σε ράγες και σε καταπέλτες πλοίων.

Είμαι ερωτευμένος με τον τρόπο της. Με τον τρόπο που απογοητεύεται και καταπίνει την οδύνη που λίγο – λίγο της ρημάζει τα σωθικά. Με τον τρόπο που υποθάλπτει την θλίψη μέσα και πίσω από τα μάτια της. Με τον τρόπο που η δυστυχία χύνεται μες στο μαλακό λαβύρινθο του μυαλού της. Με τον τρόπο που ο πόνος οδηγάει μες στις φλέβες της. Με τον τρόπο που τυλίγει γύρω από αυτή την απελπισία τα νεύρα, τα αγγεία, τα έντερα, το δέρμα της· τον τρόπο που σφιχταγγαλίαζει την απελπισία για να μην δραπετεύσει, για να μη σκάσει, για να μη μολύνει τον κόσμο.

Είμαι ερωτευμένος με τον τρόπο της. Με τον τρόπο που υπερασπίζεται το δίκαιο χωρίς να πιστεύει στη δικαιοσύνη. Τον τρόπο που παλεύει για το όμορφο χωρίς να το έχει δει. Τον τρόπο που ελπίζει να αποκτήσει κάτι μόνο και μόνο για να το χάσει.

Είμαι ερωτευμένος με τον τρόπο της. Με τον τρόπο που παλεύει για εμένα, πλάι σε εμένα. Με τον τρόπο που μάχεται και κάμπτεται. Με τον τρόπο που φοβάται. Με τον τρόπο που πανικοβάλλεται και τρέχει. Με τον τρόπο που μάχεται ξανά. Με τον τρόπο που με σηκώνει από την άσφαλτο και μου σκουπίζει το πρόσωπο από τα αίματα. Με τον τρόπο που με αγκαλιάζει και αναπνέω νυχτολούλουδο. Με τον τρόπο που μου ψιθυρίζει και νιώθω έναν κόμπο στο στομάχι της. Με τον τρόπο που χτυπάει το τζάμι του περιπολικού, μου χαμογελάει βουρκωμένη και βλέπω αγριολούλουδα να ανθίζουν και την πόλη να φλέγεται . Με τον τρόπο που την εμπιστεύομαι με τη ζωή μου.

Είμαι ερωτευμένος με τον τρόπο της. Με τον τρόπο που σφίγγει τα δόντια μόλις λίγα εκατοστά από το πάτωμα. Με τον τρόπο που πέφτει και επιλέγει να σηκωθεί. Με τον τρόπο που έμαθε να αντέχει τον πόνο χωρίς να τον συνηθίζει. Με τον τρόπο που πέφτει και ξαναπέφτει και ξαναπέφτει. Με τον τρόπο που σηκώνεται.

Είμαι ερωτευμένος με τον τρόπο που πέφτει.