ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΕΙΤΕ ΤΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ ΣΑΣ
με την συνεργασία του viva.gr
Παναγιώτη Πετρόπουλου
Δώδεκα
Οι Τελευταίες Ώρες του Roger Casement
2ος ΧΡΟΝΟΣ
…για λίγες παραστάσεις
Το έργο πραγματεύεται τις 12 τελευταίες ώρες στην φυλακή πριν τον απαγχονισμό του “πατέρα” των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, Ρότζερ Κέισμεντ.
Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα
Περίληψη:
Όταν μιλάμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε κανέναν μας δεν έρχεται στο μυαλό το όνομα του Ρότζερ Κέισμεντ ( Roger Casement ).
Για ποιο λόγο;
Ποιος ήταν άραγε αυτός ο άνθρωπος;
Για ποιους κατατρεγμένους αγωνίστηκε;
Γιατί καταδικάστηκε;
Ο πατέρας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Ρότζερ Κέισμεντ μέσα από το κελί του, εξομολογείται την πολυτάραχη ζωή του στον καθολικό εφημέριο της φυλακής, Πατέρα Κάρεϊ, λίγες ώρες πριν την εκτέλεση του. Έχει δώδεκα ώρες καιρό για να τα πει όλα…
Πως μπορεί να χωρέσει μια ζωή σε δώδεκα ώρες για να μην επαναληφθεί η ιστορία της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από εταιρείες και κυβερνήσεις; Ο άνθρωπος που αγωνίστηκε για την αξιοπρέπεια των ιθαγενών του Κονγκό και της Αμαζονίας, ο επαναστάτης Ιρλανδός, ο ομοφυλόφιλος. Μια ζωή γεμάτη αγώνες, καρδιοχτύπια, προδοσία και μια ιστορία που επαναλαμβάνεται με διαφορετικούς εξελικτικούς τρόπους.
Έχει δώδεκα ώρες μόνο!
Δώδεκα…
Σημείωμα Σκηνοθέτη
Το έργο του Παναγιώτη Πετρόπουλου πραγματεύεται τις τελευταίες στιγμές ενός ειλικρινή ανθρώπου, που κατάφερε να καταγγείλει μια ολόκληρη αυτοκρατορία και μια “εκδημοκρατισμένη” διεφθαρμένη μοναρχία. Ένα έργο βιογραφικό που η πορεία ενός ανθρώπου έφερε την διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την καταδίκη των μηχανισμών της αποικιοκρατίας και της πλουτοκρατίας. Το βιογραφικό έργο του Παναγιώτη Πετρόπουλου καταγγέλλει την απληστία, την σκληρότητα, την απανθρωπιά του πολιτικού συστήματος, την ανελέητη εκμετάλλευση, που εξαφανίζει ολόκληρους οικισμούς και αποδεκατίζει πληθυσμούς, μετατρέποντας στην πρώτη περίπτωση τους ιθαγενείς Αφρικανούς και στη δεύτερη περίπτωση τους Ινδιάνους του Περού και τον πολιτισμό τους, κυριολεκτικά, σε ένα είδος υπό εξαφάνιση. Χαμένοι μέσα στο φυσικό τους τοπίο, ζαλισμένοι από την απίστευτη κατάρα που έχει πέσει πάνω στα κεφάλια τους, εξαιτίας του ‘‘μαύρου χρυσού’’ (καουτσούκ και εξόρυξη διαμαντιών) της περιοχής τους, οι ιθαγενείς δεν διαμαρτύρονται καν για το αυτονόητο: με ποιο δικαίωμα αυτοί οι ξένοι έχουν εισβάλει στην γη τους για να τους εκμεταλλευτούν και να τους βασανίσουν;
Εμμανουήλ Μαύρος - Σκηνοθέτης
Roger Casement
Προηγήθηκε το αφρικανικό Κονγκό που ήταν βελγική αποικία όπου το Φόρεϊν Όφις θα αναθέσει στον Κέισμεντ να συντάξει μια αναφορά, να διερευνήσει και να καταγράψει όσα ακριβώς συμβαίνουν στα Κέντρα Εργασίας. Έτσι, ‘‘Η Έκθεση για το Κονγκό’’ θα γνωστοποιήσει σε όλον τον κόσμο την πρακτική της αποικιοκρατίας και θα καταστήσει τον Ρότζερ Κέισμεντ αναγνωρισμένη, διεθνή προσωπικότητα. Αργότερα, θα του ζητηθεί να κάνει το ίδιο κα για την Εταιρία Περουβιανού Αμαζονίου, που εκμεταλλεύεται τα δάση της Αμαζονίας. Όσα θα αντικρίσει ο Κέισμεντ στο Περού θα είναι μια επανάληψη του Κονγκό, με ακόμη πιο έντονα τα στοιχεία της επιχειρηματικής ανηθικότητας, της αδιαφορίας και της πολιτικής διαφθοράς. Τον Δεκέμβριο του 1912 ο Κέισμεντ κλήθηκε να καταθέσει στην Ειδική Επιτροπή της Βουλής των Κοινοτήτων, προκάλεσε σάλο με τις φωτογραφίες και τις μαρτυρίες που παρουσίασε για τις σαδιστικές τιμωρίες, τους ακρωτηριασμούς, τους βιασμούς, τους εμπρησμούς, την πείνα που επέβαλλαν επί μια τριακονταετία οι υπεύθυνοι της «πολυεθνικής», θα λέγαμε σήμερα εταιρείας, στους Ινδιάνους, προκειμένου να συγκεντρώνουν όλο και μεγαλύτερες ποσότητες καουτσούκ, μέχρι που τα τρία τέταρτα του πληθυσμού τους εξοντώθηκαν.
Παρουσιάζουμε στο Θέατρο ΔΡΟΜΟΣ το έργο αυτό ως μαρτυρία, που σε σύγχρονους καιρούς οι σωματικές φθορές έχουν μετονομαστεί σε ψυχικές όπου και στις δυο περιπτώσεις επιφέρουν ακόμα και τον θάνατο. Στην ουσία του λοιπόν, το κείμενο του Παναγιώτη Πετρόπουλου μας υπενθυμίζει την σημασία της διατήρησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μας προτρέπει στη σημαντικότητα τους.
Ο απόλυτος σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παρέχει σε όλους τους πολίτες τη δυνατότητα να ζήσουν ελεύθεροι, με αξιοπρέπεια και να αναπτύξουν έτσι απρόσκοπτα όλο το εύρος των δυνατοτήτων τους, επιτυγχάνοντας κατ’ αυτό τον τρόπο την επιθυμητή αυτοπραγμάτωση και κατ’ επέκταση την προσωπική ευδαιμονία. Προκύπτει, άρα, μια ιδεατή κατάσταση που βρίσκεται στον αντίποδα της σημερινής, στην οποία μεγάλο μέρος των πολιτών αισθάνεται ότι θυσιάζεται ακούσια στο βωμό της απληστίας των λίγων και ισχυρών, που πλουτίζουν και ευημερούν εκμεταλλευόμενοι ανερυθρίαστα τον μόχθο των συνανθρώπων τους. Η διάρκεια αυτή στον σεβασμό απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα καθιστά εφικτή μια καθ’ όλα εύρυθμη και ομαλή κοινωνική συνύπαρξη, στο πλαίσιο της οποίας έννοιες όπως η προσωπική ελευθερία και η δημοκρατία βρίσκουν την απόλυτη εφαρμογή τους. Η κάθε πολιτεία επιτυγχάνει, επομένως, το μέγιστο των δυνατοτήτων της, εφόσον διασφαλίζεται η πρόθυμη συνεργασία και υποστήριξη των πολιτών της.
Χωρίς την οδυνηρή πραγματικότητα των ανισοτήτων και της αναξιοκρατίας, κάθε πολίτης αισθάνεται πιο έντονη την επιθυμία να συνδράμει στις συλλογικές επιδιώξεις της χώρας του, εφόσον αντιλαμβάνεται πως τα οφέλη των επιτεύξεων θα αποτελέσουν ισότιμο κτήμα όλων των συμπολιτών του και όχι μόνο των πάντοτε ευνοημένων ισχυρών και κρατούντων.
Στο πλαίσιο μιας κοινωνίας όπου κάθε πολίτης χαίρει όλων των δικαιωμάτων του κι έχει έτσι την ελευθερία, αλλά και τις αναγκαίες οικονομικές δυνατότητες, δημιουργούνται οι κατάλληλες προϋποθέσεις για μια πιο ουσιαστική ενασχόληση με την τέχνη, τον πολιτισμό και την εμβάθυνση σε πνευματικά ζητήματα. Αποδεσμευμένοι οι πολίτες από τα ψυχοφθόρα άγχη που τους προκαλεί ο καθημερινός αγώνας της επιβίωσης και η καθημερινή βίωση της αδικίας και της εκμετάλλευσης, έχουν τη δυνατότητα να επιδοθούν σε πιο δημιουργικές αισθητικές και διανοητικές απολαύσεις, όπως αυτές προκύπτουν από την τέχνη και τη μελέτη.
Η εκμηδένιση, μάλιστα, των ανισοτήτων και της εκμετάλλευσης σε διεθνές επίπεδο θα έδινε μια ουσιαστική ευκαιρία στην ειρήνευση μεταξύ των λαών, χωρίς να αισθάνεται ο πολίτης πως οφείλει να δίνει διαρκώς αγώνες για να διαφυλάξει την ελευθερία του, την προσωπικότητά του, τις επιλογές του, τα εδαφικά και οικονομικά του δικαιώματα.
Ας αφεθούμε στα πολλαπλά μηνύματα του έργου και στον οραματισμό ενός ανθρώπου που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο.
Πατήρ Τζέιμς Κάρεϊ
Ο Ρότζερ Κέισμεντ ήταν ένας άγιος… Θα έπρεπε να προσευχόμαστε σε αυτόν, αντί γι’ αυτόν.
Λίγα Λόγια για τον Παναγιώτη Πετρόπουλο…
Ο Παναγιώτης Πετρόπουλος γεννήθηκε στην Νίκαια προπαραμονές Χριστουγέννων του 1975.
Μεγάλωσε στις λαϊκές γειτονιές της πόλης. Σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και ασκεί το επάγγελμα του λογιστή ως σύμβουλος μισθοδοσίας.
Τα τελευταία χρόνια από κοινού με τον αδελφικό του φίλο Γιώργο Λιναρίτη έχουν δημιουργήσει το blog – διαδικτυακό περιοδικό τέχνης “Art Magazino”. Με το θεατρικό έργο “Δώδεκα” συστήνεται πρώτη φορά στο κοινό ως θεατρικός συγγραφέας.
