ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΕΙΤΕ ΤΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ ΣΑΣ
με την συνεργασία του viva.gr
Το να είσαι νεαρή μητέρα μεγαλώνοντας μόνη σου το παιδί σου, υποτίθεται ότι είναι κάτι πολύ δύσκολο, όμως για την Άννα το να μεγαλώσει την κόρη της είναι ό,τι καλύτερο της έχει συμβεί. Ένα απρόσμενο τεστ DNA όμως, αποκαλύπτει ότι η Έλλη δεν είναι παιδί της Άννας και οι ‘πραγματικοί’ γονείς θέλουν να συναντηθούν. Αναζητώντας απαντήσεις στο πως να είσαι ‘σωστός’ γονιός η Άννα καταφεύγει σε επιλογές που αλλάζει τις ζωές όλων.
Το αστείο, εγκάρδιο και συναρπαστικό ταξίδι μιας γυναίκας που αναρωτιέται τι σημαίνει οικογένεια σε μια σύγχρονη κοινωνία που υφαίνει τον ιστό της γύρω από ζητήματα φυλετικής ταυτότητας, οικονομικών προνομίων και κοινωνικά στερεότυπα.
Στο ρόλο της Άννας (Hanna) η Παναγιώτα Αβραμοπούλου.
Κάθε Τρίτη στις 20:30 στο θέατρο ΔΡΟΜΟΣ.
Σημείωμα της Ηθοποιού Παναγιώτας Αβραμοπούλου
Πάντα πίστευα, και είναι ένας από τους λόγους που έγινα ηθοποιός, ότι το θέατρο δεν διδάσκει αλλά αφυπνίζει. Έχει μία αστείρευτη δύναμη να διαδίδει ανθρώπινες ιστορίες και να μας κάνει συνειδητούς σε αυτές, είτε είναι κοινωνικές, ιστορικές, πολιτικές ή προσωπικές.
Πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με το κείμενο της Σαμ Πότερ, ήταν στο Λονδίνο τον Σεπτέμβρη του 2019 όπου και έκανα το μεταπτυχιακό μου στο London School of Dramatic Arts. Με συγκίνησε και με άγγιξε σε πολύ μεγάλο βαθμό η ιστορία της Άννας, κάτι το οποίο με έκανε αργότερα να έχω την ανάγκη πλέον να τη μοιραστώ πάνω στη σκηνή και να κάνω συνειδητούς, αν μου επιτρέπεται αυτή η έκφραση, τους
ανθρώπους με το γεγονός ότι υπάρχουν όλες αυτές οι γυναίκες που μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους. Να ακουστούν μέσα από αυτή την ιστορία της Άννας, να τους δοθεί η ευκαιρία να τις καταλάβουμε, να τις συμπονέσουμε και γιατί όχι να τις βοηθήσουμε.
Είμαι σίγουρη οτι όλοι γνωρίζουμε γυναίκες που μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους. Γυναίκες νεαρές ή μεγαλύτερες σε ηλικία που είναι διαζευγμένες ή δεν υπάρχει καν πατέρας στο προσκύνιο. Σίγουρα θα υπάρχει κάποια στο φιλικό μας, οικογενειακό μας ή εργασιακό μας περιβάλλον. Κάποιες φορές πιστεύουμε οτι είναι κάτι πολύ δύσκολο ακατόρθωτο μάλιστα, συμπάσχουμε και ευχόμαστε ποτέ να μην
το ζήσουμε και κάποιες άλλες φορές σχολιάζουμε ‘ Καλά να πάθει, ήξερε που έμπλεκε’ ή ‘ Γιατί δεν το έριξε; Πέταξε τη ζωή της στα σκουπίδια.’
Αυτές οι γυναίκες προσπαθούν κάθε μέρα για όλη τους τη ζωή, μόνες τους, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, να τους δώσουν σωστή ανατροφή, να τα προστατέψουν από τους κινδύνους της ζωής, να τα σπουδάσουν, να τα φροντίσουν όταν είναι άρρωστα, να τα αγκαλιάσουν και να τους δώσουν ελπίδα και κουράγιο όταν το χάνουν, να είναι εκεί όταν χρειάζονται να ξεσπάσουν και να ακούν χωρίς να μιλάνε.
Πολλές φορές αν όχι πάντα ξεχνάνε τη προσωπική τους ζωή και κάνουν όποια δουλειά χρειάζεται για να μην τους λείψει τίποτα. Μπορεί να μην έχουν κανέναν να τους κρατήσει το παιδί για να βγουν έξω με φίλες ή να φλερτάρουν και να ερωτευτούν ξανά. Για όλες αυτές τις γυναίκες λοιπόν που παρά τα κοινωνικά στερεότυπα, παρά τις δυσκολίες ή τις αναποδιές της ζωής αποφάσισαν να κρατήσουν και να μεγαλώσουν το παιδί τους. Για όλες αυτές τις γυναίκες που είναι άξιες σεβασμού για αυτό που κάνουν. Για όλες αυτές οι γυναίκες, η ιστορία της Άννας.
Εμμανουήλ Μαύρος
Σημείωμα του σκηνοθέτη Εμμανουήλ Μαύρου
Πώς αντιμετωπίζουν οι κοινωνικές δομές τις μονογονεϊκές οικογένειες στις μέρες μας;
Ένα δύσκολο ερώτημα, δύσκολο ακόμα να απαντηθεί και από προηγμένες κοινωνίες της Ευρώπης, πόσο μάλλον σε μια χώρα όπως είναι η Ελλάδα, που αντί να ατενίζει το μέλλον, κλείνεται σε στερεότυπα, ιερατικές και λαϊκές δεισιδαιμονίες και γίνεται ολοένα και πιο συντηρητική. Φαινόμενα που δείχνουν μια χώρα κουρασμένη, γερασμένη και πολιτικά διεφθαρμένη.
Στις μονογονεϊκές οικογένειες οι προκλήσεις πολλαπλασιάζονται. Η φροντίδα των παιδιών από τον ένα γονέα γίνεται δυσκολότερη δεδομένου ότι οι ευθύνες βαραίνουν μόνο εκείνον καθώς αναλαμβάνει να πάρει όλες τις αποφάσεις και να καλύψει όλες τις οικογενειακές ανάγκες. Οι ασφυκτικοί ρυθμοί της καθημερινότητας, με το κοινωνικό σύνολο, σε συνδυασμό με τις απαιτήσεις της εργασίας, του νοικοκυριού και των παιδιών μπορεί να επιφέρουν εύκολα τις ψυχολογικές ανισορροπίες.
Η συναισθηματική φόρτιση, ως πνιγμός, προέρχεται από το γεγονός ότι ο γονέας πρέπει να είναι πάντα διαθέσιμος για να ανταποκριθεί τόσο στις δικές του συναισθηματικές ανάγκες όσο και σε εκείνες των παιδιών του. Αποτέλεσμα όλων αυτών των συνθηκών είναι η συναισθηματική πίεση που αρκετές φορές οδηγεί τον γονέα σε καταστάσεις έντονου στρες, άγχους, πανικού, ακόμα και κατάθλιψης.
Πως, αλήθεια, αντιδρά ένα άτομο, όταν γίνεται μητέρα στα 19, ενώ στα 21 της ο σύντροφός της αποφασίζει να αποποιηθεί τις ευθύνες του, και μένει μόνη, σε ένα αμφίρροπο κοινωνικό πλαίσιο; Πως διαχειρίζεται την ανακοίνωση του λάθους της μαιευτικής κλινικής, πως το παιδί που μεγαλώνει είναι μιας άλλης μητέρας και όχι το δικό της;
Η Άννα καλείται να ανταποκριθεί σε πολλαπλούς ρόλους, σε αυτό της συντρόφου, της μητέρας, της φοιτήτριας/ εργαζόμενης γυναίκας, της νοικοκυράς κ.ο.κ. Στην προσπάθειά της να ανταποκριθεί σε όλα αυτά και να είναι “σωστή”, όπως “προστάζει” το κοινωνικό περιβάλλον, πιέζεται, αγχώνεται, εξαντλείται, επαναστατεί. Η Άννα καλείται να προστατεύσει το παιδί της από την μοναξιά, την λύπη, την απογοήτευση και την νοσταλγία, γεφυρώνοντας τα κενά της απουσίας του πατέρα του. Σε όλα αυτά καλείται να διαχειριστεί και το τραγικό λάθος της μαιευτικής κλινικής και να αποδεχτεί το γεγονός, πως το παιδί που μεγαλώνει δεν είναι αυτό που γέννησε.
Για να αλλάξουν όλα μετά από μια συνάντηση…
Η δήθεν κοινωνική αλλά και οικονομική διαφορά με την γυναίκα που μεγαλώνει το βιολογικό της παιδί έρχεται να ξεγυμνώσει τα κενά μιας συντηρητικής, άκρως απολυταρχικής, δήθεν άριστης ελίτ, αλλά και γενικότερα της κοινωνίας, που αρνείται να συνταχθεί με την πραγματικότητα, την ανάγκη της μητρότητας, με την αθώα ύπαρξη που καλείται παιδί, αγνοώντας βασικά ανθρώπινα συναισθήματα: Την αγάπη, την στοργή, τον συνάνθρωπο, την υποστήριξη, την αλληλεγγύη, την ενθάρρυνση.
Η Σαμ Πότερ δια στόματος Άννας, μας πετά στα μούτρα την μνησικακία και τον απανθρωπισμό καλώντας μας να γίνουμε περισσότερο άνθρωποι μεταδίδοντας κάτι πολύ απλό… Την αγάπη!
Ελπίζω μετά το τέλος του έργου, να το έχουμε καταφέρει!
Εμμανουήλ Γ. Μαύρος
Σκηνοθέτης
“ANNA” Οfficial Τeaser
Λίγα λόγια για την συγγραφέα Σαμ Πότερ (Sam Potter)
H Sam Potter είναι Αγγλίδα συγγραφέας και σκηνοθέτης. Σπούδασε στο Dartington College of Arts, στο Trinity College Dublin, στο NT και στο RSC. Το ντεμπούτο της, «Mucky Kid» το οποίο παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο «Theatre 503» το 2013, κέρδισε το βραβείο «A most
promising New Playwright Offie Nomination» και μια θέση στο «channel 4 playwrights’ scheme» το 2015. Την ίδια χρονιά ήταν η κύρια
συγγραφέας του Papatango, υποστηριζόμενη απο το BBC Performing Arts Fund και ήταν ένας από τους πέντε συγγραφείς που προσκλήθηκαν να συμμετάσχουν στο εναρκτήριο Πρόγραμμα Νέων Συγγραφέων του Tricycle, NW6.
Ως σκηνοθέτης, εργάστηκε στο Hampstead Theatre, το RSC, το NT και το Glyndebourne Opera. Ήταν η Λογοτεχνική Διευθύντρια στο Out of Joint από το 2011 έως το 2013 και Creative Associate στο «Headlong» από το 2013 έως το 2015. Έχει διευθύνει ομάδες συγγραφέων, εργαστήρια και masterclasses για μια μεγάλη ποικιλία οργανισμών όπως το RSC, το Headlong, το Soho Theatre, το Salisbury Playhouse και το Liverpool Everyman.
Η Συγγραφέας Sam Potter
Το 2017, διορίστηκε συγγραφέας στο «Residence at the North Wall» στην Οξφόρδη και το έργο της «CHARLIE CHARLIE» έφτασε στο Top 40 του Bruntwood Award και συμπεριλήφθηκε στη λίστα για το Βραβείο Verity Bargate. Τον Ιανουάριο του 2018, το έργο της «HANNA» άνοιξε στο «Arcola Theatre» πριν ξεκινήσει μια περιοδεία στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η Sam έγινε πρόσφατα Αναπληρωτής Καλλιτέχνης στο The North Wall.