ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΥΟ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΗΡΘΕ Η ΙΔΕΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΤΟ ΠΑΛΕΡΜΟ…

Η μία είναι μια αληθινή ιστορία και η άλλη, είναι η ιστορία που βγάζει περισσότερο νόημα.

Σημείωμα της συγγραφέως Παναγιώτας Αβραμοπούλου για το θεατρικό της έργο ” ΠΑΛΕΡΜΟ ” που παρουσιάζει η Θεατρική Ομάδα ΜΗΔΕΙΑ στο Θέατρο ΔΡΟΜΟΣ.

Θεατρική περίοδος 2021 – 2022 στο Θέατρο ΔΡΟΜΟΣ

Στα 17 μου χρόνια αποπειράθηκε να με βιάσει ο θείος της τότε φίλης μου. Ήταν μέρα μεσημέρι όταν κατέβηκα στη κουζίνα (είχε ενοικιαζόμενα δωμάτια και μια ταβέρνα σε ένα μέρος της Χαλκιδικής), για να τον βοηθήσω με τα mail των πελατών καθώς γνώριζα να χειρίζομαι και τους υπολογιστές αλλά και την αγγλική γλώσσα. Όταν ξαφνικά εκεί που απαντούσαμε στα mail με άρπαξε και με στρίμωξε στη γωνία και ξεκίνησε να με φιλάει και να με πιάνει σε επίμαχα σημεία. Η ίδια είχα κοκαλώσει βάζοντας τα χέρια μου μπροστά στο πρόσωπο μου και δεν μπορούσα ούτε μηλιά να βγάλω από το σοκ. Για πάρα πολλή καλή μου τύχη, και μέχρι σήμερα τους ευγνωμονώ, μπήκαν πελάτες μέσα στη ταβέρνα και ο τύπος σταμάτησε και με παράτησε.

Λίγες μέρες αργότερα, και αφού δεν είχα μιλήσει σε κανέναν για το γεγονός παρά μόνο στον αδερφό της φίλης μου, με φώναξαν στο σπίτι της φίλης μου να μου πούνε ότι όχι μόνο δεν έγινε ποτέ κάτι τέτοιο και πως τα βγάζω από το κεφάλι μου, αλλά επειδή ήθελα να γίνω ηθοποιός «έκανα τη πρακτική μου».

Έτσι γεννήθηκε το “Παλέρμο”, ένα έργο που μιλάει για τη δικαιοσύνη. Υπάρχει; Είναι πάντα όντως δίκαιη όπως λέει το όνομα της; Ποιος κρίνει τι είναι δικαιοσύνη; Είναι δούλος των νόμων ή των ψυχών; Πρέπει εμείς οι ίδιοι να παίρνουμε τον νόμο στα χέρια μας στο όνομα της, όταν ο Νόμος δεν το κάνει, ή σε αυτή τη περίπτωση επέρχεται η ισορροπία με τη Θεία Δικαιοσύνη όπου ο νόμος της φύσης είναι πάνω από όλους και από όλα;

Η δεύτερη ιστορία είναι η εξής. Ένα καλοκαίρι καθόμουν με τη παρέα μου και παίζαμε το παιχνίδι “Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο”. Κάποιοι ήταν ζευγάρια και κάποιοι άλλοι ήμασταν απλά φίλοι μεταξύ μας. Παρατηρούσα πόσο εύκολα κατηγορούσαμε ο ένας τον άλλον, όπως άλλωστε απαιτούν οι κανόνες του παιχνιδιού, και πόσο εύκολα ήμασταν έτοιμοι να τσακωθούμε ξεχνώντας ότι είμαστε φίλοι και μάλιστα κάποιοι ξεχνώντας ότι είναι ζευγάρι, για ένα παιχνίδι.

Με αυτό το σκεπτικό το “Παλέρμο”, θίγει και ζητήματα ανθρωπίνων σχέσεων και συμπεριφορών. Κατά πόσο είμαστε αληθινοί, ή φοράμε μάσκες για να γινόμαστε αποδεκτοί στη κοινωνία. Κατά πόσο εκφράζουμε αυτό που νιώθουμε ή παίζουμε ρόλους κατά πως μας έχουν διδάξει για να επιβιώσουμε. Ζούμε τη ζωή που έχουμε επιλέξει ή κρυβόμαστε πίσω από στερεότυπα γιατί φοβόμαστε να μην μείνουμε μόνοι; Όταν οι σκοτεινές καταστάσεις κάνουν την εμφάνιση τους συνεχίζουμε να παίζουμε γιατί δεν μας ενδιαφέρουν ή γιατί αρνούμαστε να τις αντιμετωπίσουμε;

Ίσως έχω ξεχάσει για ποιο λόγο από τους δυο το έγραψα, ίσως ο λόγος που γράφεις πάντα ένα έργο είναι αυτός ακριβώς, ότι δεν υπάρχει λόγος να το αποκαλύψεις ο ίδιος αλλά αφήνεις τους άλλους μέσα από αυτό να τον βρούνε. Έτσι και εγώ θα ήθελα το “Παλέρμο” να είναι ένα από αυτά τα έργα που να σε κάνουν να προβληματιστείς, να αναρωτηθείς, να γελάσεις, να συγκινηθείς, να μετακινηθείς, να μιλήσεις…;

Παναγιώτα Αβραμοπούλου
Ηθοποιός – Συγγραφέας