Το να είσαι νεαρή μητέρα μεγαλώνοντας μόνη σου το παιδί σου, υποτίθεται ότι είναι κάτι πολύ δύσκολο, όμως για την Άννα το να μεγαλώσει την κόρη της είναι ό,τι καλύτερο της έχει συμβεί.
ΆΝΝΑ: Το βραβευμένο έργο της Σαμ Πότερ για πρώτη φορά στην Ελλάδα από την Θεατρική Ομάδα ΜΗΔΕΙΑ.
— από την Γεωργία Μαυρογιάννη
Η Παναγιώτα Αβραμοπούλου απέδειξε το ταλέντο της. Είχε μπει στο πετσί του ρόλου τόσο πολύ, που όταν έρχονταν σε επαφή με το κοινό και το κοιτούσε στα μάτια, αυτό που εισέπραττε ο θεατής ήταν το «γιατί είναι τόσο δύσκολο κάτι που θα έπρεπε να είναι εύκολο, γιατί τόση αδικία». Στο σημείο εκείνο που οι ερμηνευτές σε κοιτούν στα μάτια μεταφέρουν ένα ερώτημα, μια αμφισβήτηση ή την αφύπνιση ή την συγκίνηση.
Ο Εμμανουήλ Μαύρος, ο σκηνοθέτης της παράστασης, δίνει γροθιά στο στομάχι τόσο της συντηρητικής κοινωνίας, των δήθεν και των πρέπει, που δεν αφήνουν μια κοπέλα να αναπνεύσει. Η ελληνική κοινωνία δεν στηρίζει με κανένα τρόπο την μονογενεϊακή οικογένεια. Αντιθέτως, την αντιμετωπίζει ως ταμπού. Τα πατριαρχικά και καπιταλιστικά πρότυπα για άλλη μια φορά κατατροπώνουν τον πιο αδύναμο, ο οποίος όμως σίγουρα δεν είναι μόνος του και σίγουρα δεν είναι τὀσο αδύναμος. Αυτό το μήνυμα προφανώς θέλει να περάσει ο σκηνοθέτης και το περνάει μέσω της Άννας γιατί αν και φαινομενικά είναι μια μικρή μητέρα με ένα μωρό, αθώα και ανυπεράσπιστη.
από τον ΜΑΤΘΑΙΟ ΛΕΩΝΙΔΑ
Η οπωσδήποτε φιλόδοξη σκηνοθετική ματιά του Εμμανουήλ Μαύρου παρουσιάζει την πρωταγωνίστρια να μοιράζεται μια κάπως μοιρολατρική διάθεση για τα πράγματα, την υπαρξιακή αποδοχή του τυχαίου κι απρόβλεπτου ως καθοριστικού στη ζωή της. Η ερμηνεία της Παναγιώτας Αβραμοπούλου, κινούμενη σ’ αυτά τα πλαίσια, δεν διακατέχεται σε καμία περίπτωση από τη φόρα μιας ώριμης απόδοσης, ωστόσο είναι απόλυτα αξιοπρεπής κι ενέχει μέσα της έντονο συναισθηματισμό και έναν έξυπνο σαρκασμό που, σε ορισμένα σημεία, αξιοποιείται ευεργετικά.
από τον Δρ Κωνσταντίνο Μπούρα
Πολύ δύσκολο από τεχνικής πλευράς. Πώς να παλεύεις επί πολλά λεπτά τής ώρας με τις ενοχές χωρίς να χάνεις μήτε τον αφηγηματικό ρυθμό μήτε το κοινό; Η δραματική οικονομία εδώ είναι πεπλατυσμένη. Γι’ αυτό θαύμασα ιδιαίτερα την καλή ηθοποιό / περφόρμερ / δραματικό κλόουν / μίμο Παναγιώτα Αρβανιτοπούλου που υπό την καθοδήγησιν του εξαιρετικού σκηνοθέτη Εμμανουήλ Μαύρου έδωσε ένα αλησμόνητο ρεσιτάλ υποκριτικής που αξίζει να επισημανθεί και να βραβευθεί.
από την Χριστίνα Χανιώτου
Η Παναγιώτα Αβραμοπούλου όμως αποτελεί μια εξαιρετική ηθοποιό που ενσαρκώνει με πλήρη συνέπεια τον ρόλο της μητέρας-ηρωίδας. Υιοθετώντας πολλά στοιχεία από την αρχαία ελληνική τραγωδία. Η καλλιτέχνης δεν εκβιάζει το συναίσθημα το κοινού γιατί αποτελεί η ίδια ένα κινούμενο ατόφιο συναίσθημα πάνω στη σκηνή.
Leave a Reply