ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ, ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΧΩΡΑ, ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Σημείωμα του σκηνοθέτη Εμμανουήλ Μαύρου για το θεατρικό έργο της Σαμ Πότερ ” ΑΝΝΑ ” με την Παναγιώτα Αβραμοπούλου.

Θεατρική περίοδος 2021 – 2022 στο Θέατρο ΔΡΟΜΟΣ

Πώς αντιμετωπίζουν οι κοινωνικές δομές τις μονογονεϊκές οικογένειες στις μέρες μας;

Ένα δύσκολο ερώτημα, δύσκολο ακόμα να απαντηθεί και από προηγμένες κοινωνίες της Ευρώπης, πόσο μάλλον σε μια χώρα όπως είναι η Ελλάδα, που αντί να ατενίζει το μέλλον, κλείνεται σε στερεότυπα, ιερατικές και λαϊκές δεισιδαιμονίες και γίνεται ολοένα και πιο συντηρητική. Φαινόμενα που δείχνουν μια χώρα κουρασμένη, γερασμένη και πολιτικά διεφθαρμένη. 

Στις μονογονεϊκές οικογένειες οι προκλήσεις πολλαπλασιάζονται. Η φροντίδα των παιδιών από τον ένα γονέα γίνεται δυσκολότερη δεδομένου ότι οι ευθύνες βαραίνουν μόνο εκείνον καθώς αναλαμβάνει να πάρει όλες τις αποφάσεις και να καλύψει όλες τις οικογενειακές ανάγκες. Οι ασφυκτικοί ρυθμοί της καθημερινότητας, με το κοινωνικό σύνολο, σε συνδυασμό με τις απαιτήσεις της εργασίας, του νοικοκυριού και των παιδιών μπορεί να επιφέρουν εύκολα τις ψυχολογικές ανισορροπίες. Η συναισθηματική φόρτιση, ως πνιγμός, προέρχεται από το γεγονός ότι ο γονέας πρέπει να είναι πάντα διαθέσιμος για να ανταποκριθεί τόσο στις δικές του συναισθηματικές ανάγκες όσο και σε εκείνες των παιδιών του. Αποτέλεσμα όλων αυτών των συνθηκών είναι η συναισθηματική πίεση που αρκετές φορές οδηγεί τον γονέα σε καταστάσεις έντονου στρες, άγχους, πανικού, ακόμα και κατάθλιψης. 

Πως, αλήθεια, αντιδρά ένα άτομο, όταν γίνεται μητέρα στα 19, ενώ στα 21 της ο σύντροφός της αποφασίζει να αποποιηθεί τις ευθύνες του, και μένει μόνη, σε ένα αμφίρροπο κοινωνικό πλαίσιο; Πως διαχειρίζεται την ανακοίνωση του λάθους της μαιευτικής κλινικής, πως το παιδί που μεγαλώνει είναι μιας άλλης μητέρας και όχι το δικό της;

Η Άννα καλείται να ανταποκριθεί σε πολλαπλούς ρόλους, σε αυτό της συντρόφου, της μητέρας, της φοιτήτριας/ εργαζόμενης γυναίκας, της νοικοκυράς κ.ο.κ. Στην προσπάθειά της να ανταποκριθεί σε όλα αυτά και να είναι “σωστή”, όπως “προστάζει” το κοινωνικό περιβάλλον, πιέζεται, αγχώνεται, εξαντλείται, επαναστατεί. Η Άννα καλείται να προστατεύσει το παιδί της από την μοναξιά, την λύπη, την απογοήτευση και την νοσταλγία, γεφυρώνοντας τα κενά της απουσίας του πατέρα του. Σε όλα αυτά καλείται να διαχειριστεί και το τραγικό λάθος της μαιευτικής κλινικής και να αποδεχτεί το γεγονός, πως το παιδί που μεγαλώνει δεν είναι αυτό που γέννησε.

Για να αλλάξουν όλα, μετά από μια συνάντηση… 

Η δήθεν κοινωνική αλλά και οικονομική διαφορά με την γυναίκα που μεγαλώνει το βιολογικό της παιδί έρχεται να ξεγυμνώσει τα κενά μιας συντηρητικής, άκρως απολυταρχικής, δήθεν άριστης ελίτ, αλλά και γενικότερα της κοινωνίας, που αρνείται να συνταχθεί με την πραγματικότητα, την ανάγκη της μητρότητας, με την αθώα ύπαρξη που καλείται παιδί, αγνοώντας βασικά ανθρώπινα συναισθήματα: Την αγάπη, την στοργή, τον συνάνθρωπο, την υποστήριξη, την αλληλεγγύη, την ενθάρρυνση. 

Η Σαμ Πότερ δια στόματος Άννας, μας πετά στα μούτρα την μνησικακία και τον απανθρωπισμό καλώντας μας να γίνουμε περισσότερο άνθρωποι μεταδίδοντας κάτι πολύ απλό… Την αγάπη! 

Ελπίζω μετά το τέλος του έργου, να το έχουμε καταφέρει! 

Εμμανουήλ Γ. Μαύρος

Σκηνοθέτης